Mijn verjaardag was in eerste instantie geen feest

 
Terwijl ik in de trein op weg was naar mijn huisje in Brussel, besefte ik dat het over een paar dagen mijn verjaardag al weer was. En toen kwam deze tekst:

Er is er één jarig. Hoera. Hoera. Dat kun je misschien wel NIET zien, maar dat … ben ik. Ik ben namelijk jarig op 12 september. Maar het kan ook dat ik een dag vroeger of later ben geboren dan 12 september 1995. Ik weet het niet 100 procent zeker, want een dokter in een ziekenhuis in Vietnam heeft mijn geboortedatum geschat. Ik zal daar maar op vertrouwen zeker…

Hoera! Op mijn verjaardag zal ik zeker een paar berichten krijgen met ‘Gelukkige verjaardag!’, ‘Happy birthday!’ of zelfs ‘HB!’ Natuurlijk vind ik dat vriendelijk dat vrienden, familie en kennissen aan mij denken als ik jarig ben (waarschijnlijk ook door een beetje hulp van Facebook), toch heeft een verjaardag voor mij een dubbele betekenis: een positieve en een negatieve.

Een verjaardag, daar horen cadeautjes, taart, versiering, een feest, gelukwensen en veel positieve dingen bij. Het is de dag waarop iemand zijn of haar geboorte viert. Voor mij staat mijn geboortedag echter ook in het teken van verlies en verlaten worden. Toen ik nog maar een paar dagen oud was, ben ik op straat te vondeling gelegd. Volgens het proces-verbaal werd ik in ondervoede toestand op 15 september 1995 om 19u30 gevonden en naar het ziekenhuis gebracht. Na een tijdje mocht ik naar het weeshuis en bij een pleegfamilie wonen. Mijn geboorte was dus in eerste instantie al geen feest.

Moet ik zo’n dag dan eigenlijk vieren? Het ene jaar wil ik dat het vlug voorbij is, het andere jaar vier ik het toch uitbundig met mijn vrienden en familie. Zo heb ik onder andere al een verjaardagsweek met elke dag een andere activiteit georganiseerd, maar ook een pizzafeestje, een feestje met een clown, een themafeest, een gezellige avond naar de cinema, een etentje in het restaurant… Elk jaar is het wel wat anders en kom ik soms weer op een gek origineel idee. Ik ben soms nogal onvoorspelbaar, willekeurig oftewel random.

Als ik mijn verjaardag vier, dan vier ik dat ik de kans heb gekregen om hier in België op te groeien, mijn vrienden en familie heb kunnen leren kennen en dan wil ik graag tijd met hen doorbrengen. Daarom dat ik daarbovenop soms ook mijn aankomstdag in België begin februari vier. Daar horen dan zeker ballonnen, taart, slingers en vlaggetjes bij. Toch wordt verjaren elk jaar wat moeilijker, want elk jaar dat ik ouder word, is een jaar extra dat ik niet weet hoe het zit met mijn biologische ouders en familie. Het is een jaar extra dat ik met mijn vragen zit en een jaar extra dat ook ‘zij’ een jaar ouder zijn of er niet meer kunnen zijn. Ik weet gewoon niet wie ‘ze’ zijn en waarom ik ben afgestaan. Ik heb bijna geen informatie en dat maakt mijn zoektocht moeilijk. Niet elke geadopteerde gaat op zoek naar zijn biologische familie. Iedereen gaat er anders mee om. Ergens ben ik wel nieuwsgierig en wil ik weten wat het begin mijn verhaal is, of ik op mijn biologische ouders lijk, of ik biologische zussen of broers heb en waarom ik ben afgestaan. Ik kan maar proberen te zoeken. Ik ben dus op zoek naar antwoorden, een stukje van mezelf en van mijn verleden, ook al ben ik blij met mijn familie hier en met wat ik allemaal heb.

Soms heb ik de indruk dat alles kan, dat alle redenen waarom ik ben afgestaan mogelijk zijn. Het geeft mij ergens hoop om mijn best te doen om te zoeken, want alle toekomstscenario’s zijn ook nog mogelijk. Daarnaast zijn er ook wel enkele aanwijzingen die aantonen dat mijn vondelingenverhaal niet eens waar kan zijn. Het afgelopen jaar kwamen ook veel verhalen naar boven over illegale adoptiepraktijken, ontvoeringen en dat er baby’s tegen de wil van de ouders werden weggegeven. Soms heb ik dan ook schrik dat dat bij mij is gebeurd. Maar ik ben bijna volledig onwetend. Er missen veel puzzelstukjes. Voor velen is het normaal/ gewoon om te weten op wie men lijkt, welke uur men is geboren en waar… Ik kan mij daar enkel vage schimmen, lege gedachten bij voorstellen. Dat is soms beangstigend, eng, verwarrend… Gelukkig ben ik niet alleen in dit verhaal.

Maar lieve mensen, blijf mij in de toekomst zeker een gelukkige verjaardag wensen, want ik ben wel gelukkig en dankbaar. Dankbaar en gelukkig dat ik al zo veel mijn verjaardag heb kunnen vieren. Dankbaar en gelukkig voor al de cadeautjes en taart die ik in mijn leven heb gekregen en dankbaar en gelukkig voor de mensen rondom me en al die mooie momenten samen. Lang zullen we leven in de gloria! In de gloria. In de gloriaaaaa…

Ja, hoera, ik ben weer een jaartje ouder! Of eigenlijk is het slechts een dagje ouder vergeleken met gisteren... Ik wens jullie ook alvast allemaal een gelukkige verjaardag, want dan ben ik er dit jaar al van af. 😉

Jarige groetjes,

Mai Linh