Was het nu Rena, Aurora of Mary?

Een verhaal over roots, terugreizen naar je geboorteland en de zoektocht naar een naam.

Oh
Oh Rena
Oh, oh Rena
Let me love you till the morning comes
(The sun is set)
Oh, oh Rena
You know I want to be the only one

“Aurora! Aurora! Jij bent mijn liefste… mijn liefste…!”

Mijn computer staat opengeklapt. Verscheidene berichten verschuiven op mijn FB-account. De adoptiegroep is totaal nieuw voor mij. Ik maak kennis met de beheerder, zij voegt me toe. Toen besefte ik nauwelijks welke nieuwe wereld voor mij zou opengaan.

Enkele maanden later trek ik mijn stoute schoenen aan en besluit ik deel te nemen aan een eerste ontmoeting. Het etentje was overdonderend voor mij: zoveel mensen! Het lijkt op een India community maar dan in België. Ik maak kennis met verschillende aanwezigen en kan het Indische menu wel smaken.

“Aurora, Ik ben Aurora, mijn naam die ik in India kreeg is Mary.” Zo stel ik me voor…

De activiteiten van de adoptiegroep houden me bezig, de artikels in de groep stemmen me tot nadenken. Mijn nieuwsgierigheid naar mijn geboorteland wordt weer aangewakkerd. Ik ga in dialoog met lotgenoten, ik geniet van de discussies, activiteiten en ontmoetingen. Ik voel me als het ware ‘gedragen’.

Ik ga op zoek naar manieren om mijn zoektocht te lanceren. Ik surf naar websites over adopties en zoektochten: ik kom terecht op websites die voor veel geld je zogezegd willen helpen. Ik voel me verloren en gedeeltelijk ook bedrogen, wie ben ik eigenlijk? Uiteindelijk kan ik na een diepgaand gesprek met mijn echtgenoot weer ademhalen. Ik krijg tranen van blijdschap: ik ga eindelijk voor een derde keer naar India, na zoveel jaren. Ik weet met mijn emoties geen blijf! Het aftellen kan beginnen!

Ik verzamel informatie, neem deel aan een DNA-meeting en ondertussen besluit ik om een OCI aan te vragen. Dit brengt de nodige frustraties met zich mee want de papierberg doorworstelen en de juiste fotokopies afgeven vergt energie, veel overredingskracht en enkele ritten naar de ambassade in Brussel.

Ik ben dan ook meer dan tevreden als ik eindelijk mijn OCI mag ontvangen. Mijn kinderen begrijpen mijn ontroering amper maar ze gaan fier mee op de foto. Dit document van erkenning als Indische brengt me even van mijn voetstuk. Maar mijn zelfvertrouwen groeit en dat doet me deugd.

Ik maak kennis met nog meer geadopteerden, vanuit verschillende hoeken van Vlaanderen. Het wordt helemaal een uitdaging als ik mag deelnemen aan de cursus van Steunpunt Adoptie. We komen als lid van a-Buddy weer thuis zonder ten volle te beseffen dat deze rol ons nog meer kansen zal geven om met anderen in dialoog te gaan. Ik zie het als een groeiproces, niet alleen voor degenen die ons zullen contacteren op de online chattool, maar ook voor mezelf zie ik dit project als een verrijking.

Mijn India-reis nadert met rasse schreden. Toch is het alsof ik functioneer op automatische piloot. Ik bereid de reis niet in detail voor. Ik wil een persoonlijke reis, dicht bij het volk en met ruimte om ter plaatse nog beslissingen te nemen over wat we willen doen. Mijn vrienden uit India helpen me bij de realisatie van een laagdrempelige rootsreis waarbij ik in 2 weken zoveel mogelijk kan leren van de plaatselijke bevolking, dat is waar ik al heel mijn leven naar uitkijk. Ik krijg raad van enkele goede vriendinnen en ook mijn echtgenoot wordt goed geïnformeerd.

“Mary, Mary! We found your new parents! They live in Belgium…”

Ik ontwaak uit mijn droom. Ben ik Mary? Ben ik uitverkoren om naar Europa te gaan? Is Mary mijn echte naam? Past die naam wel bij mij? Waarom hebben mijn broer en zus hun originele naam kunnen behouden? Mary klinkt toch niet Indisch? ….

De week voor het vertrek naar mijn geboorteland ben ik nog ijverig aan het werk. Ik heb het te druk om het te beseffen dat ik snel op het vliegtuig zal zitten. Het werk slorpt mij op en ook de kinderen vragen veel aandacht. De dag voor het vertrek krijgen we te horen dat onze vlucht geannuleerd is. We hangen tot 21u aan de lijn om een herbevestiging te krijgen voor een andere vlucht. We vertrekken halsoverkop, midden in de nacht. Met kleine oogjes komen we toe op Zaventem, beiden met gemengde gevoelens. Wat moeten we verwachten? Hoe zal ons avontuur zich ontplooien? Ik bedenk allerlei scenario’s maar beslis al gauw om mijn verstand op nul te zetten en alles op me af te laten komen. De vliegtuigreis naar India is lang, en ik houd me bezig op het vliegtuig. Ik herbekijk voor de zoveelste keer de film Lion, tranen bengelen over mijn wangen. Mijn adoptieverhaal zal zo niet eindigen, maar ik hoop er toch iets uit te halen. De Ayurvedische video’s kalmeren me. Het vliegtuig zet de landing in, mijn hart maakt een sprongetje. Na 14 jaar zet ik weer voet aan de grond in mijn geboorteland. Ik ben gelukkig.

Gepakt en gezakt stappen we het luchthavengebouw uit. We zijn verbaasd dat het regent maar dit gevoel ebt al snel weg als we onze vrienden in onze armen sluiten. We worden veilig naar hun huis gebracht. Na de nachtelijke maaltijd kruipen we in ons bed en slapen uit.

Mary - Dag 1 - Tamil Nadu

We ontmoeten de kennissen en enkele familieleden van onze vrienden. Een wandeling door het naburig dorpje dompelt ons stilletjes aan onder in de Indische cultuur: typische hindoe-tempels, grote poppen op onafgewerkte gebouwen, kokospalmen, houten steigerbouw op z’n Indisch.

Tegen de middag maken we kennis met een groep studenten die een debat voeren over de politieke situatie in hun land. Hun kritisch vermogen wordt aangewakkerd en ook wij krijgen de kans om ons voor te stellen. Sjaals worden om onze halzen gelegd als welkomstcadeau. Na ons gesprek eten we samen, op de grond met gekruiste benen. Ik voel me meer dan welkom en geniet van elk moment. Ben ik nu Mary of Aurora?

Aurora - Dag 2 - Tamil Nadu

Een uitstap naar hét meditatiepark van de omgeving: Auroville. Een magische locatie waar ik in volle bewondering sta van de gigantische rootsboom. Ik kan mijn ogen er maar niet van afhouden. Ontelbare takken reiken de grond en versmelten met de aarde alsof ze als het ware een nieuwe boom zijn. Deze boom is machtig, deze boom is prachtig. Deze mastodont straalt een soort magie uit. Echt speciaal. Ik heb moeite om deze magie te vatten. Is het door mijn Belgische kijk? Ik voel me een buitenstaander, ik voel me Aurora.

Mary - Dag 3 - Kolkata 1

Ik durf amper een voet neer te zetten in deze poepsjieke luchthaven. Het contrast is zo groot met wat ik in het dorp 2 dagen ervoor had gezien. Opgepoetst marmer, gekleurde bagageband, gigantische affiches van o.a. Moeder Theresa en reuze TV-schermen smukken de binnenhal op. Het is verbluffend om dit te aanschouwen. Ik telefoneer, hevig geëmotioneerd naar mijn mama in België. Misschien is dit niet de beste timing want ik krijg amper een duidelijk woord gezegd. We plukken onze bagage van de band en gaan naar buiten.

De gids loodst ons daarna mee naar ‘The Motherhouse’. We ontdekken een summiere tentoonstelling, begroeten vervolgens de graftombe van Moeder Theresa en gaan in stilte weer naar buiten. Op het laatste nippertje krijgen we een medaillon van de Heilige Moeder Theresa in onze handen gepropt. We krijgen de kans om kerstmis te vieren op z’n Indisch. Wie had gedacht dat een geplande wandeling in de Parkstreet zou uitdraaien op een geschuifel voorwaarts tussen duizenden mensen. Het is letterlijk koppen lopen en om een restaurantje te vinden moeten we een gigantische omweg maken omdat we het eenrichtingsgeschuifel moeten respecteren. Gelukkig zijn we elkaar niet kwijt gespeeld in deze mensenmassa. Het is wel de moeite om de versieringen te zien, led-lampjes flitsen rondom ons en creëren een speciale sfeer. Ik ben wel blij dat ik dit gezien en meegemaakt heb. Ik voel me een beetje meer Mary, of toch niet?

M A R Y… - Dag 4 - Kolkata 2

We staan om 14u voor de poort van het kindertehuis Nirmala Sishu Bhavan. Ik ben zenuwachtig maar ben opgelucht dat mijn man me vergezelt. Het is een heel emotioneel bezoek. Het besef dat ik hier 3 maanden van mijn leven heb doorgebracht is moeilijk te verwoorden. Ik blijf rondhangen in de slaapzaal beneden en begeef me uiteindelijk naar de eerste verdieping. Een groepje kindjes speelt er in een hels kabaal en een norse verzorgster probeert de kinderen aan het dansen te brengen. Ik word ondertussen aangetrokken door de tweede slaapzaal, die voor de allerkleinsten. Mijn hart bonst nog harder als ik de wiegjes naast elkaar zie, maar al snel krijg ik een gevoel van onbehagen. Worden deze baby’s maar door één persoon verzorgd? Ik hoop ten stelligste dat ik verkeerd ben, maar het sust mijn geweten niet. Ik ben onthutst om te zien dat 10 baby’s maar door één persoon ververst en gevoed worden. Waar is de warmte waar deze kindjes recht op hebben? Wie knuffelt deze kleine wezentjes? Ik ga naar buiten met een triest gevoel. Heb ik op deze plaats mijn naam gekregen?

Aurora - Dag 5 - Kolkata 3

De gids neemt ons mee voor een mini-citytrip. Ik ontdek een levendige kleurrijke stad met veel inwoners, specifieke wijken en een mooie dijk langs de Ganges. Dit dagje had ik nodig om de ervaringen van de dag ervoor te verteren en om mijn ontmoeting met de zuster mentaal voor te bereiden. Toch zinderen de beelden van armoede na, en de geuren blijven hangen: de geuren van kruiden, uitlaatgassen en chai.

Aurora Mary - Dag 6 - Kolkata 4

Om 8u hebben we een afspraak met een zuster. Ze ontvangt ons in een klein bureautje en ik stel me voor als Aurora Mary. Een wit papier ligt klaar. De zuster nodigt ons uit voor een kleine rondleiding. We stoppen bij de afdeling voor gehandicapte kinderen en worden serieus op de proef gesteld. Kindjes liggen in versleten aftandse stoelen, en ook het aantal mensen die hen verzorgen zijn naar mijn gevoel onvoldoende. De situatie is schrijnend.

We keren terug naar het bureautje. De zuster verdwijnt even achter een gordijn. Ze komt terug met een blauwe map. Zouden daarin de gegevens zitten van mijn achtergrond? Zou ik een aantal antwoorden krijgen op mijn vragen? Mijn ogen blijven rusten op mijn naam MARY (…). Ok, ik ben dus toch MARY! Maar mijn enthousiasme krijgt nog geen kans om zich te uiten. Ik leg de zuster uit wie ik precies ben, en geef ook informatie over mijn huidige situatie. Ze opent de map, ik zie in een flits iets tussen haakjes maar word al snel afgeleid door de foto’s van mijn overleden adoptievader. Totaal verrast vraag ik of ik de foto’s goed mag bekijken. De zuster geeft me de nodige tijd en ik bewonder de foto’s die mijn ouders verstuurden met de rapportjes over mijn kindertijd. Toch blijft dat woord tussen haakjes door mijn hoofd spoken. Overmand door mijn emoties, stel ik toch de vraag die me al mijn hele leven bezig houdt: “Is Mary de naam die ik draag vanaf mijn geboorte? Heeft mijn biologische mama me deze naam geschonken? Mijn geadopteerde broer en zus hebben wel een typisch Indische naam, waarom ik niet?" Mijn vertrouwen zinkt even in mijn schoenen als de zuster toelicht dat Mary de naam is die ik in dit weeshuis kreeg. Ik werd genoemd naar een zuster die daar werkte. Ik kan mijn oren niet geloven! Hoe onrechtvaardig is dat, om zomaar de naam van een kind te veranderen!

Eindelijk begin ik te beseffen dat het woord tussen haakjes mijn Indische naam is, de naam geschonken door mijn biologische moeder. Ik blijf vragen stellen tot de zuster eindelijk zelf mijn geboortenaam uitspreekt: ‘RENA’. Het klinkt als muziek in mijn oren. Eindelijk! Eindelijk heb ik een antwoord! De rest van het gesprek gaat op in de wind. Want mijn andere vragen blijven onbeantwoord. Ik houd me krampachtig vast aan mijn naam, mijn échte naam… RENA!

We nemen afscheid en met een klein hartje verlaat ik het kindertehuis. Beelden flitsen door mijn hoofd maar ik krijg geen tijd om het een plaats te geven. De gids loodst ons door de stad met het Indisch openbaar vervoer: bus, motorriksja, metro. We proeven van de drukte “in the real Indian WAY”.

Als we terug in ons hotel zijn, laat ik mijn emoties de vrije loop. Het bezoek aan het kindertehuis heeft me meer ‘geraakt’ dan ik had kunnen inbeelden. Mijn euforie slaat om in boosheid en frustratie. Ik wil mijn identiteitspapieren veranderen! Wat een klucht! Op mijn 38ste ontdekken dat ik een naam gekregen heb van mijn natuurlijke mama om dan te veranderen in Mary en 3 maanden later door mijn adoptieouders gedoopt te worden tot Aurora. In 3 maanden tijd heb ik naar 2 verschillende namen moeten leren luisteren. Ik blijf vol ongeloof op mijn bed zitten. Met veel overredingskracht van mijn man besluit ik de discussie op een later tijdstip verder te zetten. We hebben immers afgesproken met een dame die werkt aan de universiteit van Kolkata.

Aurora Mary (?) Rena - Dag 7 - Tamil Nadu

Tijdens de vlucht naar Chennai tuur ik naar buiten. Het gesprek van de dag ervoren speelt zich af als een film door mijn hoofd. Ik zal nog niet direct rust vinden. We komen veilig aan in Tamil Nadu en doen ons verhaal bij onze vriendin. Ik doe mijn verhaal ook uit de doeken bij een meisje waarmee ik het goed kan vinden. Ze versiert mijn hand met henna en schrijft de letters ‘RENA’ op mijn handpalm. Ik ben blij met dit gebaar. Zo zal ik de rest van mijn reis elke dag naar mijn hand kunnen kijken en mijn identiteit stilletjes aan een plaats kunnen geven…

Aurora Rena Mary