Een interview met Hanna en haar buddy Annick

Hanna is binnenlands geadopteerd en heeft een fysieke en mentale beperking. Ze wil het taboe op adoptie, waar ze zelf lang mee worstelde, doorbreken door haar ervaringen als geadopteerde met een beperking te delen met anderen.

Annick, buddy bij a-Buddy, is haar vaste buddy. We vroegen ook aan haar hoe zij Hanna’s proces ervaart.

Dag Hanna. Kan je jezelf even voorstellen?

Ik ben Hanna Laetitia. Ik ben geboren in Antwerpen, dus ik ben binnenlands geadopteerd. Ik ben 29 jaar. Door zuurstoftekort bij de geboorte zit ik in een rolstoel. Laetitia is de naam van bij mijn geboorte. De naam Hanna kreeg ik later. Ik heb 1 biologische broer en 1 biologische zus. Ik kan niet zo snel contact leggen met nieuwe mensen. Ik heb een studio in een woongroep met andere mensen in een rolstoel. Dit vind ik soms moeilijk.
Ik ben liever bij mensen zonder beperking. In een rolstoel zitten vind ik vaak moeilijk! Omdat je minder vrijheid hebt om ergens naartoe te gaan! Dit regel ik altijd op voorhand.
Mijn hobby’s zijn paardrijden, knutselen en zwemmen. Maar zwemmen is niet simpel omdat er altijd iemand mee moet kunnen gaan en het is heel erg moeilijk om iemand te vinden.
Vanaf 11 jaar bleef ik 2 dagen per week en soms in het weekend op internaat. Daarna zat ik een zorginstelling in groep. 3 jaar geleden kreeg ik de kans om zelfstandig te wonen in een begeleide instelling. Ik heb nu meer vrijheid en daar ben ik heel blij mee.

Wat is jouw adoptieverhaal?

Na mijn geboorte heb ik nog tien maanden lang in het ziekenhuis gelegen. Mijn biologische mama en papa hebben me wel een paar dagen naar huis mogen nemen. Het ging maar voor een dag of twee! Maar meer ging ook niet.

Ondanks hun inspanningen konden mijn ouders niet voor mij zorgen. Dit hebben ze wel geprobeerd maar het lukte niet. Toen ze het probeerden en het echt niet lukte, hebben ze nog een hele tijd kunnen nadenken. Een paar maanden later, in november 1995, besloot mijn biologische mama om mij af te staan ter adoptie. Op 29 december 1995 kwam ik in een gezin terecht. Ik was toen 10 maanden oud. Ik ben dus bij een ander gezin opgegroeid!
Mijn adoptiemama heeft geen biologische kinderen. In het adoptiegezin waren wel 2 pleegkinderen. In het jaar 2021 heb ik de moed gevonden om een eerste brief te schrijven naar mijn biologische familie. Ik stuurde de brief op, vol spanning over wat er zou volgen.

Toen kreeg ik een brief terug waar dit in stond:

Hey dag Hanna,
eerst en vooral bedankt voor je leuke brief en mooie foto’s.

Mijn papa stelde zichzelf voor en hij zei dat hij graag kookt! Ik ook! Mijn biologische papa is op bezoek geweest en we hebben elkaar kunnen vastnemen en samen kunnen eten.
Ik vind het jammer dat hij geen foto’s heeft van vroeger. Ikzelf vind foto’s heel belangrijk.
Ik heb mijn biologische papa twee keer gezien tot nu toe en mijn biologische zus een keer. Mijn biologische broer heb ik alleen op video gezien.

Wat wil je anderen meegeven over adoptie en je ervaringen?

Adoptiekinderen hebben verschillende rugzakken.
Het kan moeilijk zijn om op te groeien als een geadopteerd kind, vooral als je te maken hebt met fysieke beperkingen zoals het gebruik van een rolstoel.
Voor sommigen is het ook een uitdaging om andere mensen te vertrouwen. Laat hen op hun eigen manier zelf contact maken met nieuwe mensen, maar forceer het niet.
Wanneer je er echt klaar voor bent, kun je op zoek gaan naar je biologische familie. Het is van groot belang om veel geduld te hebben tijdens het zoekproces. Let op dat je niemand buitensluit, vooral bij het bespreken van gevoelige onderwerpen zoals de feestdagen.

Hoe verwerk je de gevoelens die je hebt rond adoptie?

Het verwerken van gevoelens rond adoptie is een complex en individueel proces dat tijd, geduld en steun vereist. Bij mij zit het vaak heel hoog en dan duurt het even voor het weer gezakt is. Dit kost heel veel energie bij de psycholoog. Ik kon er in het begin niet over praten en ik wou dat ook niet! Het woord adoptie was en is nog altijd geen mooi woord! Het was voor mij taboe.
Ik heb veel zorg nodig van anderen, maar wil zelf ook graag iets terugdoen voor de maatschappij. Bijvoorbeeld door mijn verhaal te delen. Annick en ik leerden de Voorleesbende kennen, een organisatie. Ik moet eerst een stage doorlopen om dan zelf mijn verhaal te vertellen aan kleine groepjes in scholen. Zo kan ik ervaringen delen over mijn adoptie en anderen sensibiliseren.  

Waarom heb je een buddy?

In het hele begin van mijn proces en van mijn zoektocht voelde ik mij alleen. Toen ik wat verder was in het proces vroeg ik aan het Adoptiehuis (de binnenlandse adoptiedienst) of er mensen waren die ook geadopteerd zijn waar ik mee kon praten. En dat was zo. Bij a-Buddy.

Nu heb ik een buddy die buitenlands geadopteerd is. Er zijn ook buddy’s die binnenlands geadopteerd zijn, maar die wonen ver. Ik wou het liefst iemand die ik in het echt kan ontmoeten.

Het is fijn om iemand te hebben die begrijpt wat ik doormaak. Ik vind het leuk om een buddy te hebben. Er zijn veel gelijkenissen tussen ons. We zijn allebei op zoek naar onze familie. Het is moeilijk om te weten waar te beginnen. En we moeten allebei veel geduld hebben.

Annick, buddy van Hanna

Hoe ben je in contact gekomen met Hanna?

Ik ben vrijwilliger bij a-Buddy van bij de opstart in 2018. Sinds enkele maanden ben ik buddy van Hanna. We spreken zeker één keer per maand af. Ik spring dan bij haar binnen of ik begeleid Hanna bij een activiteit.

Via Whatsapp stuurt ze mij dagelijks over dingen die haar bezighouden: praktische zaken die ze moet regelen of adoptiegerelateerde onderwerpen. Ik vind het mooi dat ze ook aan mij vraagt hoe het met mij gaat en zich afvraagt hoe ik met bepaalde dingen omga. Het is geen eenrichtingsverkeer, maar een uitwisseling.

Jullie hebben ook een gezamenlijk project. Kan je daar wat meer over vertellen?

We hebben samen de vzw ‘De voorleesbende’ leren kennen. Zij laten mensen met een fysieke beperking hun verhaal vertellen in scholen. Op die manier kunnen kinderen vragen stellen en in contact komen met mensen met een beperking.

Hanna en ik gaan dan samen praten over haar leven in een rolstoel en hoe het is om geadopteerd te zijn.

We hebben ook samen een infobundel gemaakt met uitleg over adoptie voor de leerkrachten. Ik heb haar daarbij geholpen, zodat ze het later ook zonder mij kan geven. Er moet nog zoveel gesensibiliseerd worden, dus ik vind het belangrijk om hier mijn schouders mee onder te zetten.

Hoe is het voor jou om buddy te zijn van Hanna?

Hanna is heel direct en kan heel duidelijk zeggen hoe ze zich voelt. Ze is heel eerlijk, zonder filter. Daar kan ik veel van leren. Soms is het een uitdaging voor haar om de dingen goed te verwoorden zodat we begrijpen wat de ander bedoelt.
 
Het is mooi om de evolutie te zien: waar ze vandaan komt, hoeveel vragen ze had en hoeveel vragen er nu al beantwoord zijn.

Het is voor mij niet altijd makkelijk, omdat ik soms de boeman moet zijn en moet aangegeven wat wel en wat niet kan. Ik moet duidelijk aangeven waar de grenzen liggen in mijn engagement als vrijwilliger.

Ik moet het wat afbakenen, want ik heb daarnaast ook nog mijn job. Ik ben naast buddy ook persoonlijke assistent in de gehandicaptenzorg en ik ben freelance gezinscoach bij gezinnen waar het familiesysteem een vreemde kronkeling heeft gekregen.

Het is dus soms een uitdaging om alles gecombineerd te krijgen, maar ik weet waarom ik het doe. Ik ben buddy geworden om iets te kunnen betekenen voor andere geadopteerden. Soms hebben mensen gewoon iemand nodig die naar hen luistert, zonder oordeel. Dit kan enorm helpen bij het verwerken van emoties.