Het verhaal van Bak Hae-In (박해인)
Dit is het verhaal van Bak Hae-In, geadopteerd uit Korea. Het is een verhaal over vluchten in muziek, terugreizen naar je geboorteland en de kracht van a-Buddy.
1)
Over mijn jeugd valt weinig bijzonders te vertellen. In tegenstelling tot vele andere adoptiekinderen maak ik thuis nooit echt iets traumatisch mee. Echte ruzie is er zelden. Adoptie is nooit echt een onderwerp, noch binnen het gezin, noch in mijn vriendengroep. Iedereen aanvaardt me en ziet niet dat ik anders ben, maar ik voel het wel.
Ik ben niet echt met adoptie bezig in die jaren, maar ik weet wel dat ik een volledig dossier heb, zowel een medisch als een adoptiedossier. Daarin staan de namen van mijn biologische ouders, de reden waarom ik ben afgestaan, mijn exacte geboorteplaats, enzovoort. Ook mijn Koreaanse naam wordt door mijn adoptieouders behouden. Zoveel vragen die ik had, worden beantwoord in deze enkele, waardevolle pagina's.
We (ik ben de oudste van 3 kinderen) brengen veel tijd door bij een ander gezin dat iets verder in de straat woont. Ze zijn niet alleen een kinderopvang voor ons, maar ook goede vrienden. Deze periode heeft me zeker gevormd, want ik begreep eerst niet waarom we zo vaak daar zaten. Ik herinner me een gedachte dat ik zeker niet terug naar Korea gestuurd wilde worden. Dus ik probeerde me op mijn beste te gedragen, zowel hier als thuis. Ik wilde zeker geen problemen veroorzaken en hield me in stilte (met stripverhalen) bezig.
2)
Ik sta op het punt om af te studeren aan de universiteit en wil absoluut naar het buitenland. Ik voel me minder en minder thuis in België en mijn adoptie speelt hier zeker een rol in. Ik verhuis, ondanks een goede jobaanbieding, zonder al te veel na te denken en zonder iemand te kennen naar Tsjechië. Het duurt niet lang vooraleer ik me hier thuis voel. Onafhankelijk, ver weg van iedereen en alle verplichtingen. Ik organiseer ook af en toe feesten en begin muziek te draaien. In de technowereld zoek ik een toevlucht, daar moet ik me niet anders voordoen.
3)
Ik zit alleen op het vliegtuig, terug voor de eerste keer naar mijn geboorteland. Gedurende een maand ga ik reizen. Eens geland heb ik een raar gevoel, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. In de metro kijk ik rond en ik zie alleen maar mensen die op mij lijken. Voor de eerste keer in mijn leven ben ik niet diegene die anders is. Het is een gevoel van thuiskomen.
Als ik in Jeju ben, een eiland in het zuiden, krijg ik opeens een e-mail van het adoptiebureau. Ze hebben mijn biologische ouders gevonden. Zo snel! Ik heb hen slechts enkele weken geleden voor de eerste keer gecontacteerd. Ik krijg voor de rest geen informatie. Wil ik hen ontmoeten? Ja, uiteraard. Ik ben deze reis niet begonnen met het idee om hen op te zoeken, maar nu het toch ineens kan... Mijn gedachten slaan op hol. Heb ik misschien nog biologische broers of zussen? Hoe zien mijn ouders eruit? Ik heb namelijk nog maar enkele dagen vooraleer ik terug met het vliegtuig naar Praag moet. Ik krijg echter snel te horen dat zij mij niet willen ontmoeten. Ik kom wel te weten dat ze nog steeds samen zijn en ergens in Busan wonen. Ik voel me alleen, letterlijk en figuurlijk op een eiland.
4)
Ik sta op het punt om terug naar Korea te gaan. Ik heb enkele maanden geleden ontslag genomen, mijn appartement opgezegd en de rest van mijn spullen weggegeven. Mijn leven in Praag zit er na 5 jaar op. Het is een enorm prachtige tijd geweest waar ik vriendschappen voor het leven heb gemaakt. Maar terug mijn gewone leven opnemen, is onmogelijk. Ik moet opnieuw een poging doen om contact te maken met mijn biologische ouders en wil het land verder verkennen.
Mijn plan is om 3 maanden te gaan reizen, eerst met vrienden van België en nadien met een van mijn beste vrienden die in Thailand woont. Ondertussen heb ik iemand leren kennen die ook geadopteerd is en we gaan samen reizen. Deze reis zal een unieke levenservaring worden.
5)
Mijn relatie loopt stuk en ik voel me eenzaam. Ik ben terug naar Europa gekomen voor niets (zo voelt het althans) en ik wil eigenlijk zo snel mogelijk terug naar Korea. Niets bindt me in de stad waar ik woon. Ook het werk dat ik doe brengt me geen vervulling en ik houd het na een jaar voor bekeken. Ik trek de bergen in om een tijd alleen te zijn en na te denken over wat ik wil doen met mijn leven. Wat een cliché!
Wat later komt er schokkend nieuws. Een van de weinige mensen waar ik bij terecht kan, sterft aan kanker. Hij valt ineens weg uit mijn leven. Ik klap volledig dicht. Sociaal contact vermijd ik zoveel mogelijk en het duurt enkele maanden vooraleer ik dit verlies kan verwerken.
6)
Ik verhuis opnieuw naar Brussel en het internationale karakter van de stad verbergt zeer gemakkelijk dat ik anders ben. Zelden stelt men hier de vraag: “En waar kom jij echt vandaan?”. Ik heb gekozen voor een baan in de publieke sector, wat me enorm goed bevalt. En ik ben mee ingestapt in het a-buddy project als vrijwilliger. Het is leuk om andere geadopteerden, zowel binnenlands als buitenlands, te spreken. Bestond dit project maar toen ik jonger was!
Adoptie is in mijn geval enorm goed meegevallen. Ik besef maar al te goed dat ik hier unieke kansen heb gekregen. Ik ben opgegroeid in een liefdevolle familie en heb hier hechte vrienden. Anderzijds is het iets dat ik mijn hele leven met me zal meedragen. Bij ons wordt er weinig gesproken over deze zaken. Het is een loterij geweest, want ik had evengoed in een ander werelddeel terecht kunnen komen. Ik wil zo onafhankelijk mogelijk zijn. Steun of hulp vragen zal altijd een probleem blijven. Me openstellen en binden aan iemand is enorm moeilijk. Ik scherm me vaak af, omdat de vrees om afgewezen te worden groot is. Het gevoel alleen te zijn, zal nooit volledig verdwijnen.
Ik heb mijn biologische ouders niet ontmoet, maar ze weten in ieder geval dat ik heb geprobeerd contact te maken. Als ze ooit bijdraaien, dan zal ik hen dit niet kwalijk nemen. Dit hoofdstuk is voorlopig afgesloten, al wil ik ooit wel een keer opnieuw in mijn geboortestad gaan wonen.