Reacties van geadopteerden op het rapport interlandelijke adoptie

Op 2 september 2021 werd het rapport van het expertenpanel interlandelijke adoptie gepubliceerd. a-Buddy vroeg aan geadopteerden wat het rapport en de berichtgeving errond met hen deed. Enkele reacties ...

Ik zag op Terzake dat er vroeger 200 buitenlandse adopties per jaar waren, en nu nog geen 20.

Dat het systeem vroeger rot was en dat kinderen gestolen werden, lijkt wel zeker, maar kan je dat doortrekken naar vandaag? Die paar kinderen per jaar en de organisaties waar ze oorspronkelijk verblijven, zullen vandaag de dag toch zeker wel gescreend zijn?

Ik denk dat die transparantie er moet komen voor oudere dossiers zodat zij hun afkomst kunnen vinden, maar dat die pauze of stop niet nodig is, omdat de wantoestanden voornamelijk in het verleden plaatsvonden.

- Geadopteerd, 50j

Het is een lastig ethisch debat ... Volgens mij kan het nooit kwaad om grondig te reflecteren over bepaalde bestaande structuren. Zéker als er kinderen bij worden betrokken.

Nadat ik het rapport las, was ik opgelucht. Het leek alsof geadopteerden eindelijk zouden gehoord worden.

Er zou eindelijk meer erkenning komen voor de complexiteit en gevoelens die adoptie met zich meebrengt. Er zou meer aandacht zijn voor de nazorg die daardoor noodzakelijk is.

De wantoestanden moeten belicht worden om te leren uit het verleden. Geadopteerden (en niet de wensouders) zouden eindelijk meer naar voren geschoven worden en het systeem zou eindelijk hervormd worden.

Maar mijn opluchting maakte al snel plaats voor twijfel en verdriet. Zou er wel een pauze komen?

De reacties op sociale media waren zeer verdeeld en emotioneel beladen. Op sociale media is er vooral veel empathie voor de wensouders. En ik heb daar ook enig begrip voor, maar het zou nobel zijn om na te denken of je nu wel degelijk het goede doet.

Over wiens belang gaat het eigenlijk? NV-A en Open VLD waren er al snel bij om hun mening te delen en het debat op te hitsen. Meningen die volgens mij weinig begrip en inzicht tonen over de impact die transnationale adoptie met zich meebrengt.

De bal is aan het rollen, maar ik ben bang dat velen nog niet eens de ballen hebben om te veranderen.

- Geadopteerd uit Vietnam, 27j

Nog meer vragen eigenlijk ... Geen antwoorden, jammer. Mist duidelijkheid en stappenplan.

- Geadopteerd uit India, 35j

Ik ben helemaal akkoord met de interlandelijke adoptiestop. Het loopt nog steeds heel erg fout. Er zijn héél veel getraumatiseerde geadopteerden; in mijn kring alleen al een tiental.

Men kan nog niet spreken over de kinderen van nu die geadopteerd zijn, daar het nog steeds een experiment is met echte levens.

Het racisme in Vlaanderen loopt de spuigaten uit. Er is een gigantisch koloniaal verleden dat niet besproken wordt. Dromen van een regenbooggezin is enkel iets uit de verdorven westerse, kapitalistische mindset. Je koopt een kind van iemand anders met het idee dat je met die westerse 'normen en waarden' het kind beter kan opvoeden dan een gekleurd mens.

- Ontvoerd uit Rwanda, 36 jaar

Om eerlijk te zijn, heb ik deze morgen een traantje gelaten. Ik voelde mij opnieuw verweesd, in de steek gelaten.

Mijn vragen zijn:

1) Hoe zit het met de erkenning van de duizenden geadopteerden waarvan het recht om te weten wie hun biologische ouders zijn ontnomen is en daardoor een enorm gemis ervaren?

2) Hoe zit het met de financiële situatie als geadopteerden op zoek willen gaan naar hun roots. Worden rootsreizen gesubsidieerd en begeleid?

3) Waarom hebben sommige politici die zelf adoptieouder zijn zoveel inspraak? In mijn ogen belangenvermenging ...

4) Wanneer gaan wensouders in gesprek met interlandelijk geadopteerden van hier?

5) Wanneer wordt echt naar ons geluisterd ipv politieke spelletjes, waar geld en welzijn van de wensouders boven welzijn van het kind staan?

- Geadopteerd uit India, 42 jaar

Ik vind het apart dat mensen die eigenlijk uit dit rapport zouden moeten afleiden dat ze moeten gaan zitten en luisteren, er toch weer in geslaagd zijn om het debat op hen te laten focussen en hun zin gekregen hebben. Het toont opnieuw de enorme paradox tussen wat er gezegd wordt (‘kind centraal’) en hoe er gehandeld wordt (‘wensouders zitten in onzekerheid, dus geen adoptiestop’).

Het lijkt alsof het zinnetje ‘kind centraal’ vaak geroepen wordt om te sussen, maar zodra het kind volwassen is, moet het vooral niet te veel zeuren over wantoestanden.

Als volwassen geadopteerde zit ik ook in onzekerheid. Over mijn identiteit, roots, biologische ouders … Al een leven lang en waarschijnlijk nog langer. Maar dat is dan blijkbaar minder belangrijk? Erg pijnlijk om dat te beseffen.

- Geadopteerde uit India, 33 jaar

De berichtgeving raakte vele geadopteerden. Heb je nood aan een gesprek? Chat met een buddy!