“Mijn ouders zijn met 2 naar China vertrokken en keerden met 4 terug naar België”
Mijn naam is An-Li Mus. Ik ben een 23-jarige studente sociaal werk, dochter, (grote) zus, vriendin. Ik ben ook geadopteerd. Ik ben afkomstig uit Wuhan, in China. Mijn Chinese naam is Zhang Xiao Dan. Ik was 9 maanden oud toen mijn ouders mij geadopteerd hebben.
Als ik aan anderen mijn adoptieverhaal vertel, zeg ik altijd met een kwinkslag: mijn ouders zijn met 2 vertrokken naar China en keerden met 4 terug naar België. Tijdens hun reis heeft mijn mama namelijk ontdekt dat ze zwanger was van mijn jongere zus. Enkele jaren later kreeg ik er nog een zus bij. Ook zij is geadopteerd uit China. Nu zijn we dus een gezin van 5. Mijn jongste zus verwoordt het als volgt: ‘sisters from another mister’. Wij zijn drie zussen, die geen biologische band, maar wel een emotionele band hebben.
“Bij geadopteerden is er altijd een gemeenschappelijke factor”
Sinds 2021 probeer ik me steeds meer te engageren in adoptiegroepen, zowel voor mezelf als voor anderen. Ik ben sinds kort medebeheerder van Adoptie Schakel Connecteert en zet me ook in voor Untold Asian Stories. Op die manier ben ik op zoek naar lotgenoten. Dat woord gebruik ik bewust: iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar bij geadopteerden is er altijd een gemeenschappelijke factor, hun adoptie.
“Mensen zien mij als iemand die niet van hier is”
Mijn adoptie heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn leven. Het heeft vaak voor een tweestrijd gezorgd. Ik ben geboren in een ander land, maar ben opgegroeid en woon in België, een land dat helemaal anders is dan China. Ik heb geen connectie met de Chinese taal of cultuur, maar als anderen mij zien, gaan ze bijna altijd op het uiterlijk af. Ze zien mij als iemand die niet ‘van hier’ is, met alle stereotypes die erbij horen. Bovendien denken mensen vaak dat ik uit Thailand kom, uit Vietnam of uit de Filippijnen.
De meest gestelde vraag die ik krijg, is: vanwaar ben je afkomstig? Als ik hen uitleg dat ik als baby al geadopteerd werd, veranderen ze van vraag: ken jij je echte ouders? Ik heb lang nagedacht over wat ik op deze vraag zou antwoorden. Mijn antwoord nu? Mijn adoptieouders zijn mijn echte ouders. De emotionele band met hen is veel sterker dan de louter biologische band die ik heb met mijn biologische ouders.
“Ik heb geen behoefte om mijn biologische ouders te zoeken”
Ik heb bijvoorbeeld nog geen DNA-test gedaan. Ik vind het niet zo’n fijn idee dat internationale databanken mijn DNA hebben, maar ik ben wel benieuwd waar mijn roots precies liggen. Misschien doe ik het in de toekomst dus wel eens. Ik zou het niet gebruiken om mijn biologische ouders te zoeken, want ik heb mijn ouders al. Ik vind het mooi als andere geadopteerden op zoek gaan naar hun biologische ouders, maar voor mij is een emotionele band belangrijker dan een DNA-test.
Ik heb soms het gevoel dat je als geadopteerde bijna op zoek moet willen gaan naar je biologische familie. Ik heb daar jarenlang over gepiekerd. Er zijn periodes geweest waarin ik het misschien wel gewild had, maar nu wil ik het niet. Het moet oké zijn om dat te mogen zeggen. Sommige mensen willen op zoek gaan, andere niet. Iedereen is daar vrij in.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben mijn biologische ouders dankbaar dat ze mij hebben afgestaan aan een weeshuis. In mijn ogen gaven ze me zo een tweede kans, op een beter leven, maar op dit moment heb ik geen behoefte om mijn biologische ouders te zoeken en te ontmoeten.
“In Peking voelde ik me meer Belg dan in België”
Een tweede belangrijke vraag waarmee ik worstelde, is: wie ben ik? Ik voelde al van jongs af aan dat mijn situatie anders is dan die van mijn ouders en hun biologische kind. Mijn situatie lijkt wél op die van mijn jongste zus. Dat gaf mij het gevoel dat het oké is om anders te zijn. Mijn ouders en vrienden zien mij even graag. Ook mijn reis naar China was een belangrijke ervaring in het beantwoorden van die vraag.
Toen ik 12 jaar was, ben ik samen met mijn papa naar China gereisd. We gingen naar Peking, de hoofdstad van China, en het was een leerrijke, interessante en memorabele reis. We gingen bewust niet naar mijn geboortestreek, want daar had ik op dat moment geen behoefte aan. Ik was vooral geïnteresseerd in het land en wilde China in het algemeen beter leren kennen.
In Peking voelde ik me meer Belg dan in België. De connectie met China draag ik vooral mee in mijn uiterlijk, maar voor de rest heb ik geen band met het land. Toch koester ik die reis enorm. De momenten in Peking samen met mijn papa zal ik me altijd herinneren. Later wil ik wel eens teruggaan naar China, een rondreis maken en mijn geboorteplaats bezoeken.
“Mijn Aziatische roots en adoptie maken deel uit van wie ik ben, maar definiëren me niet”
Mijn antwoord op de vraag ‘wie ben ik?’, is nu: ik ben An-Li, iemand die van het leven geniet, de mooie momenten en herinneringen koestert en van haar familie en vrienden houdt. Mijn verleden is een vraagteken, maar dat houdt me niet tegen om van het leven te genieten en uit te kijken naar wat de toekomst brengt. Mijn Aziatische roots en adoptie maken deel uit van wie ik ben, maar ze definiëren mij niet.
De emoties die ik heb bij mijn verhaal, zijn trots en dankbaarheid. Ik ben trots op wie ik ben en op mijn familie en vrienden, die me aanvaarden en liefhebben zoals ik ben. Ik ben dankbaar dat zij er zijn. Ik ben ook dankbaar voor de ervaringen die ik al heb mogen meemaken, de reizen door Europa, naar New York en Peking.
Ik eindig mijn verhaal graag met een levensles die ik geleerd heb van mijn papa: never give up! Ook al maak je een moeilijke periode mee, geef nooit op, blijf volhouden, wees jezelf en wees trots op wie je bent. Dat probeer ik ook te doen.